.................................................................................................................................................................
***********
***********
"ช่วงแห่งความมืดมิด"
คนดี มองสิที่ฟ้าไกลเห็นไหมนั่น ดวงดาวทั้งใหญ่น้อยนับร้อยพัน ต่างประชันขันแข่งแสงแวววาว เหมือนดังจะประกาศอำนาจใหญ่ ว่าดวงใจแสงเด่นเป็นจอมหาว และมองสิช่องว่างระหว่างดาว ม่านมืดยาวพาดฟ้ายามราตรี อาณาเขตห้วงหาวแม้ดาวผอง กระพริบส่องแสงสว่างอย่างเต็มที่ แต่ความมืดรายล้อมดาวย่อมมี รัศมีส่งไปไม่ถึงกัน ดาวก็เหมือนกับกมลคนทั้งหลาย มีแต่หมายแก่งแย่งและแข่งขัน คนอื่นอยู่อย่างไรไม่สำคัญ ตนเท่านั้นแหละที่ดีกว่าใคร คุณธรรมสิ้นผู้ยอมรู้จัก ขับความรักกระเจิงเหลิงความใคร่ ช่วงต่อของช่องว่างระหว่างใจ ยิ่งมืดไปกว่าฟ้ายามราตรี ความมืดระหว่างดาวต่อดาวนั้น เมื่อถูกแรงแสงตะวันมันก็หนี แต่ความมืดระหว่างใจนั้นไม่มี หนทางที่ขับไล่มันได้เลย ******************************************** ที่มา : klonthaiclub.com |
........................................................................................................................................................................................................ ******************************** |
บทกวีชิ้นนี้เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ชื่นชมเป็นอย่างยิ่ง ลองอ่านดู
“ตลิ่งของสองข้างทางน้ำของ แม้ยืนมองดูยังคอตั้งบ่า
เขาหาบน้ำตามขั้นบันไดมา แต่ตีนท่าลื่นลู่ดังถูเทียน
เหงื่อที่กายไหลโทรมลงโลมร่าง แต่ละย่างตีนยันสั่นถึงเศียร
อันความทุกข์มากมายหลายเล่มเกวียน ก็วนเวียนอยู่กับของสองฝั่งเอย”..
*************************************************************************************
ดอกรักบานในหัวใจใครทั้งโลก
แต่ดอกโศกบานในหัวใจฉัน "..........
..............................................
๏ จริงหรือนี่ที่ว่ารักเราจักร้าว
นึกแล้วหนาวเหน็บนักแก้วรักเอ๋ย
รสสัมผัสอ่อนละมุนที่คุ้นเคย
ไยจึงเผยรสร้างจืดจางกัน
เราเคยร่วมใจฝันว่าวันหนึ่ง
เราจะถึงวันที่งามเหมือนความฝัน
ฟ้าสีทอง ดอกไม้บาน ธารพระจันทร์
และรักอันคงค่าสถาพร
ฉันเฝ้ารอคอยวันที่ฝันไว้
รอด้วยรักด้วยใจไม่ถ่ายถอน
แต่นี่สร้อยสายสวาทมาขาดตอน
เธอกล้ารอนลงด้วยมือเธอหรือไร
เมื่อเธอสิ้นเสน่หามาสนอง
รักที่ปองมอดหมดความสดใส
แผลรักร้ายบ่อนทั่วเนื้อหัวใจ
จะต้องปวดร้าวไปถึงไหนกัน
ดอกรักบานในหัวใจใครทั้งโลก
แต่ดอกโศกบานในหัวใจฉัน
และอาจเป็นเช่นนี้ชั่วชีวัน
เมื่อรักอันแจ่มกระจ่างกลับร้างไกล
นิยายรักยืดยาวของเรานั้น
คงไร้วันสดชื่นขึ้นบทใหม่
หมดความหมายที่จะรอกันต่อไป
เพราะเปลวไฟรักดับลงกับตา ๚...
.........................................................จิปาถะ............
พิมท์ไม่เก่งๆไม่งั้นจะระบายความอัดอั้นๆได้มากกว่าๆระบายหรือถ่ายเทออกมาเป็นตัวอักษร.........ไม่ได้พลาดพิงใครคงไร้คนเค้ามั่นไส้......!!!!!!!!!!!^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^_^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น